Był środek nocy, a ja jechałam właśnie do domu, z Sebastianem na siedzeniu obok mnie. Żadne z nas się nie odzywało, bo o czym tu rozmawiać. Obydwoje straciliśmy właśnie coś w swoim życiu. Ja faceta i przyjaciół, a Bach przyjaciół i zespół. Jak na ironię, w radiu leciało właśnie "Love Bites" Def Leppard . Zerknęłam kątem oka na blondyna. Siedział z głową podpartą ręką i patrzył za okno. Śliwa pod jego okiem robiła się coraz bardziej fioletowa, a dolna warga lekko spuchła od momentu, gdy chłopaków udało się w końcu rozdzielić. Oczywiście reszta zespołu opowiedziała się po stronie Rachela, więc żeby jeszcze bardziej nie zaogniać sytuacji, wzięliśmy z Sebastianem swoje rzeczy i żegnani kilkoma wyzwiskami rzuconymi pod naszym adresem, wpakowaliśmy się do mojego samochodu. I tak jedziemy już w tej ciszy, przerywanej piosenkami z radia, dobrą godzinę. Każdy pogrążony w swoich myślach... I jeśli o mnie chodzi, w poczuciu winy. Nie chciałam, żeby tak to się wszystko skończyło. Kochałam Rachela i tego jestem pewna. A co do Sebastiana... Ma w sobie coś, co niesamowicie mnie do niego przyciąga, coś co sprawia, że chcę spędzać z nim czas, że chcę na niego patrzeć...
- Żałujesz? - z zamyśleń wyrwało mnie ciche pytanie blondyna, zadane prawie szeptem, więc pewnie gdyby radio ustawione było o pół tonu głośniej, w ogóle bym go nie usłyszała. Odwróciłam wzrok w prawą stronę i zderzyłam się z uważnym spojrzeniem jego oczu.
- Nie wiem. - odpowiedziałam zgodnie z prawdą i wróciłam wzrokiem na drogę przede mną. Jeszcze kilka godzin temu, przed tymi wszystkimi wydarzeniami, byłam pewna, że nie, ale teraz sama już nie wiedziałam, co czuję.
- Przepraszam... To wszystko przeze mnie. To ja zacząłem cię całować i...
- Gdybym tego nie chciała, nic by się nie wydarzyło. - przerwałam mu zirytowana jego przeprosinami. To była tak samo moja wina, jak i jego.
Wokalista westchnął jedynie i odgarnął sobie włosy z twarzy. Uśmiechnęłam się do niego, a raczej próbowałam, ale nie wiem, czy mi wyszło. W każdym bądź razie, Bach odwzajemnił grymas i chwycił moją dłoń, której już nie puścił do końca jazdy.
***
- Masz jakiś pomysł co teraz? - zapytał Sebastian opierając się o framugę w drzwiach pokoju Rachela, podczas gdy ja pakowałam resztę swoich rzeczy.
- Do głowy przychodzi mi tylko jedna osoba... - spojrzałam na niego, przestając na chwilę wyciągać bieliznę z komody. - I raczej nie będziesz zachwycony, że to właśnie ją musimy prosić o pomoc. - wyjaśniłam i widząc, że chłopak zrozumiał kogo mam na myśli, wrzuciłam ostatnie rzeczy do walizki, po czym ją zamknęłam. Chwyciłam za rączkę i ciągnąc przedmiot za sobą, stanęłam przed blondynem.
- Chodź, musisz przyłożyć do tego lód. - powiedziałam i wyminęłam wokalistę kierując się do kuchni. Z lodówki wyjęłam kostki lodu, które owinęłam ściereczką i gdy Sebastian pojawił się w pomieszczeniu, nakazałam mu usiąść na krześle i przyłożyć ścierkę z lodem do fioletowego śladu pod okiem. Sama oparłam się tyłkiem o blat i zapaliłam papierosa.
- Naprawdę musimy jechać właśnie do NIEJ? - zapytał blondyn wyraźnie podkreślając ostatnie słowo.
- A masz jakiś lepszy pomysł? Tu nie możemy zostać, a gdzieś zatrzymać się przecież musimy. - mruknęłam patrząc na niego uważnie i tym samym ucięłam tą bezsensowną dyskusję.
- Co za chujowa ironia losu... - prychnął Bach, a ja zaśmiałam się cicho, zdając sobie sprawę, jak trafne było to określenie. Kto by pomyślał, że po tym, co zrobimy to właśnie Maria okaże się osobą, do której będziemy musieli się zwrócić.
Skończyłam palenie fajki gasząc ją w popielniczce, gdy nagle przede mną wyrosła sylwetka Sebastiana, który wyrzucił mokrą od roztopionego lodu ścierkę, do zlewu. Zatrzymał się patrząc na mnie uważnie, a ja niewiele myśląc wtuliłam się w jego ciepłe ciało. Niemal natychmiast poczułam ręce oplatające moje plecy i brodę opierającą się o moją głowę. Staliśmy tak przez jakiś czas, aż nie postanowiłam, że powinniśmy już się zbierać.
- Poczekaj. - Sebastian przytrzymał mnie lekko, gdy chciałam się odsunąć. Uniosłam wzrok zadzierając głowę.
- Co teraz będzie... z nami? - zapytał świdrując mnie spojrzeniem.
- Nami? - powtórzyłam za nim, a w odpowiedzi otrzymałam lekkie skinienie głowy. - Nie... wiem... Nie myślałam o tym... Ja... No nie wiem co ci odpowiedzieć. - jąkałam się gubiąc we własnych myślach.
- Najprościej. To chyba nie jest, aż takie trudne pytanie. Albo byłem dla ciebie przygodą, albo nie... Albo chcesz ze mną być, albo nie. - blondyn wzruszył ramionami, a ja wytrzeszczyłam na niego oczy.
- Właśnie zdradziłam swojego faceta i zostałam, słusznie zresztą, nazwana dziwką, więc wybacz, ale nie wiem, czy potrafię teraz tak jak gdyby nigdy nic, być z tobą. - wyrwałam się z jego uścisku i ruszyłam do przedpokoju, gdzie zostawiliśmy nasze walizki.
- Ok, to nie miało tak zabrzmieć. - usłyszałam głos za sobą, ale nie zwróciłam na to uwagi i założyłam ramoneskę, chcąc jak najszybciej już stąd wyjść.
- Przepraszam, pasuje? - zapytał Sebastian zakładając swoją kurtkę. Spojrzałam tylko na niego przewracając oczami.
- Ja pierdolę, jesteś cholernie niedojrzały. - wzięłam swoją walizkę i otworzyłam drzwi wychodząc na zewnątrz.
- Pewnie. Jeszcze my się pokłóćmy. Przecież i tak ostatnio mamy za dużo przychylnych nam osób. - zironizował Bach, a ja w duchu przyznałam mu rację. W końcu nic takiego nie powiedział. Po prostu chciał wiedzieć, czy ten seks znaczył coś więcej. Ha! Pytanie za sto punktów.
- Dobra, nieważne. Wsiadaj. - zrobił, co kazałam i już po chwili kierowaliśmy się do mieszkania blondynki. Adres zostawiła nam, gdy odwiedziła nas po raz pierwszy od swojego powrotu do Ameryki.
- Cześć. - powiedziałam, gdy tylko drzwi się otworzyły, a zaspana blondynka ubrana jedynie w kusą piżamkę spojrzała na nas z zaskoczeniem wypisanym na twarzy.
- Co wy tu robicie? - zapytała patrząc głównie na mojego towarzysza. No tak, w końcu ona cały czas go kochała. W tym momencie zaczęłam się zastanawiać, czy na pewno dobrze zrobiliśmy przyjeżdżając właśnie tutaj. Ale głupio byłoby teraz tak się wycofać. No i na dobrą sprawę nie mieliśmy nawet gdzie się podziać.
- Długa historia... - rzuciłam krótkie spojrzenie na blondyna, który również na mnie patrzył. - Możemy wejść?
- Jasne. - cicho odpowiedziała blondynka i zrobiła nam miejsce, żebyśmy mogli swobodnie wejść do środka.
Maria zaprowadziła nas od razu do salonu mówiąc, że mamy się rozgościć, a ona wróci do nas za chwilę, tylko zarzuci coś na siebie. Pokiwaliśmy jedynie głowami, a ja omiotłam wzrokiem pomieszczenie. Było kurewsko dobrze urządzone. Ale nie było w tym nic nadzwyczajnego, moja przyjaciółka zawsze miała dobry gust. Gdy to pomyślałam odruchowo spojrzałam na Sebastiana siedzącego na kanapie. Tak, zdecydowanie Maria wiedziała, co najlepsze. I może pomysł związania się z Bachem nie był wcale taki najgorszy? Rachela już nie odzyskam, bez względu na to, co bym zrobiła. On nie jest typem człowieka, który potrafi wybaczać. Przeciwnie, jest uparty i zawzięty. Tylko czy na pewno jestem już gotowa na nowy związek? I to taki, który skrzywdzi więcej osób? Czy potrafię budować swoje szczęście na cierpieniu innych?
Moje rozmyślania przerwał powrót Marii, która przykryła koszulkę miękkim szlafrokiem. Zauważyłam, że gdy tylko blondynka pojawiła się w pokoju, Baz zmierzył ją uważnym wzrokiem. Nie dziwiłam się. W końcu jeszcze nie tak dawno temu to samo ciało przytulało się do niego i oddawało z ochotą.
- Co ci się stało? - zapytała fotografka lustrując oczami twarz wokalisty. Popatrzeliśmy oboje na siebie i ciężko westchnęliśmy, a ja, uprzednio siadając na fotelu i czekając, aż Maria uczyni to samo, zaczęłam opowiadać.
- ...i Rachel się domyślił? - dokończyła za mnie, gdy opowiedziałam już wszystko i skinieniem głowy wskazała w stronę byłego chłopaka. Ślady po bójce już trochę zeszły, ale i tak jestem pewna, że utrzymają się przez następne kilka dni, jeśli nie tygodni. Pokazaliśmy jej naszymi minami, że trafiła w dziesiątkę, a Richards spojrzała na mnie w taki sposób, że gdyby wzrok mógł zabijać, leżałabym już martwa na podłodze. W ogóle atmosfera zrobiła się tak gęsta, że spokojnie można by powiesić w niej siekierę.
- A ode mnie czego chcecie? - warknęła nie spuszczając ze mnie morderczego wzroku.
- Nie znajdziemy w 5 minut mieszkania i to na dodatek w środku nocy, więc pomyśleliśmy, że moglibyśmy zatrzymać się na jakiś czas u ciebie... Dopóki sobie czegoś nie znajdziemy. - wytłumaczył Sebastian skupiając na swojej osobie uwagę Marii.
- Czyli teraz jesteście słodką i szczęśliwą parką? - zironizowała dziewczyna głosem pełnym jadu.
- Naprawdę uważasz, że jesteś odpowiednią osobą do prawienia nam morałów?! - podniosłam głos, bo puściły mi nerwy. Kto jak kto, ale fotografka nie miała prawa wypowiadać się na ten temat. Sama przecież zostawiła Sebastiana w chamski i krzywdzący sposób. I właśnie już miała mi odpowiedzieć, gdy do akcji wkroczył Bach.
- Dziewczyny, przestańcie! To raczej, kurwa, nie jest odpowiedni moment na kłótnię! Pomożesz nam czy nie? - spojrzał na swoją byłą dziewczynę, a ona pokiwała nieznacznie głową.
Zapowiada się bardzo przyjemny dzień, pomyślałam z przekąsem, odchylając głowę do tyłu.
- Daj spokój. Możemy sobie podać ręce. Obydwie zniszczyłyśmy swoje związki. - powiedziałam wyciągając kubek z szafki. Maria w tym czasie wlewała wodę do czajnika. Byłyśmy same w kuchni, Sebastian położył się spać na kanapie.
- Ivy, to są dwie różne sytuacje i dobrze o tym wiesz. - blondynka odstawiła przedmiot i zapaliła papierosa.
- Od kiedy palisz? - zdziwiłam się, marszcząc brwi. Maria zawsze była przeciwniczką palenia i nie raz krytykowała mnie za mój nałóg.
- Kocham Sebastiana, wiesz o tym doskonale, a tak po prostu dałaś mu się przelecieć. - dziewczyna zignorowała jednak moje pytanie i po raz kolejny mocno zaciągnęła się dymem.
Zamilkłam nie wiedząc, co powiedzieć. Miała rację, wiedziałam, że nadal czuje coś do blondyna. I chyba naprawdę nie powinniśmy do niej przyjeżdżać.
- Bez znaczenia. Widziałam jak on na ciebie patrzy. - wzruszyła ramionami, gdy powtórzyłam na głos moje myśli. - Wiem, bo kiedyś tak patrzył na mnie. - jej oczy zrobiły się lekko szkliste, ale dziewczyna szybko zamrugała i zgasiła niedopałek w popielniczce.
- Maria... - zaczęłam, ale przerwała mi szybko ruchem ręki nakazującym mi się zamknąć.
- I masz pierdoloną rację. - podniosła na mnie swój wzrok, a ja oparłam się o lodówkę. - Ja też nie byłam fair.
Jednak udało mi się coś napisać :) Jakoś tak chcę mi się pisać to opowiadanie :D
Ale Kochani... Wróciłam z blogiem generalnie dla siebie, aczkolwiek piszę też dla Was, więc proszę Was, kurde, wyraźcie jakąś opinię :) Bo równie dobrze mogę pisać do szuflady...
czwartek, 18 grudnia 2014
piątek, 12 grudnia 2014
Psycho Love - Rozdział 19
Obudziłam się, gwałtownie otwierając oczy. Tej nocy to już któryś raz z kolei. I nie wiem, czy to dlatego, że było mi strasznie gorąco, czy może jednak przez to, że nie mogłam wyrzucić z głowy tego, co zaszło między mną a Sebastianem. Wspomnienie tych chwil podczas nocy wracało do mnie ze zdwojoną siłą. Ciężko mi było samej sobie odpowiedzieć na pytanie "czy żałuję"... Bo na dobrą sprawę nie żałowałam... Żałowałam chyba jedynie, że tak późno to się stało... Nie chodzi o to, że od początku jestem zakochana w blondynie, tylko od dawna coś między nami było... Pewnego rodzaju chemia? To chyba dobre określenie.
Obróciłam się w drugą stronę i zobaczyłam, iż jestem sama. Wytężyłam wzrok rozglądając się naokoło i próbując zobaczyć coś przez materiał namiotu, jednak nie było to zbyt łatwe biorąc pod uwagę ciemności panujące na zewnątrz. Widocznie to właśnie wyjście Rachela mnie zbudziło. No właśnie... Rachel. Nie jestem pewna, czy basista czegoś się domyśla, ale z pewnością męczy go sytuacja, w której ja skrzętnie unikam jakiejkolwiek rozmowy. To takie odkładanie tematu "na później" i tak nic mi nie daje, a sprawia, że wszyscy się męczymy i wiem to doskonale, ale jestem tchórzliwą suką, która najpierw zdradza swojego faceta z jego najlepszym przyjacielem, a później nie ma mu nawet odwagi tego powiedzieć. Westchnęłam myśląc o tym, jaka to jestem żałosna i mój wzrok skierował się na paczkę papierosów leżącą obok moich glanów. Tak, potrzebowałam teraz dymu w płucach. Wygrzebałam się ze śpiwora i założyłam buty na nogi nie bawiąc się nawet w ich wiązanie, a następnie chwyciłam fajki i chwilę później byłam już na powietrzu. Otuliłam się własnymi ramionami, bo od wody wiał mało przyjemny wiatr. Mogłam zarzucić na siebie chociaż jakiś sweter, ale nie chciało mi się wracać do namiotu. Wyjęłam papierosa z paczki i gdy wkładałam go do ust, kątem oka zauważyłam jakieś małe światełko w oddali. Spojrzałam w tamtą stronę i okazało się, że kilka kroków ode mnie, w miejscu gdzie od dwóch dni rozpalaliśmy ogniska, siedzi Bolan i nerwowo pali papierosa. Odwróciłam wzrok i odpaliłam szluga głośnym kliknięciem zapalniczki, co zwróciło uwagę basisty, bo momentalnie na mnie spojrzał. Skoro już mnie zauważył, to podejdę, pomyślałam i wolnym krokiem zaczęłam iść w jego stronę.
- Nie możesz spać? - zapytałam siadając obok niego na kawałku drewna.
- Taa. - mruknął wypuszczając dym z płuc. - Przepraszam, jeśli cię obudziłem.
- Właściwie to sama nie wiem, co mnie obudziło. - zaśmiałam się delikatnie i zaciągając dymem oparłam głowę o jego ramię. Jakoś tak potrzebowałam teraz poczuć ciepło jego ciała. Jestem popierdolona... Ale Rachel odruchowo cofnął rękę, abym mogła bardziej się wtulić i położył dłoń na moim pasie przyciągając bliżej siebie. Siedzieliśmy tak w ciszy nie wiem jak długo, każdy pogrążony w swoich myślach, skupiony na paleniu papierosów, które odpalaliśmy raz za razem. W ramionach bruneta czułam się tak bezpiecznie, jego zapach działał na mnie kojąco, wiedziałam, że po prostu jestem... kochana. A ja głupia przespałam się z Sebastianem. Przy którym też czułam się niezwykle... Ale to nie było to samo. Szkoda, że zrozumiałam to po fakcie... Jestem beznadziejna... I wiem, że to co się stało to też moja wina i teraz nie powinnam płakać jaka to jestem żałosna, bo irytują mnie tego typu ludzie, tyle że nie bardzo wiedziałam, co innego mogłabym zrobić w tej sytuacji.
Rachel:
Coś było nie tak. Odkąd tu przyjechaliśmy czuję, że coś się zmieniło. Nie wiem dokładnie o co chodzi, ale wiem, że ma to związek z Ivy i Sebastianem. Coś zaszło między nimi pierwszej nocy tutaj, bo od tamtej pory obydwoje unikają się jak mogą. Pomyślałbym, że po prostu się pokłócili, ale w tym samym momencie Ivy zaczęła też oddalać się ode mnie, a to już mnie bardzo dziwi. Bo jeżeli chodziłoby o kłótnię to raczej nie odbiłoby to się na naszym związku. A może... Nie! To niemożliwe! Nie zrobiłaby mi tego! Baz też nie byłby taką świnią! Nie ma mowy...
Ale sam w sobie zasiałem ziarno niepewności. I zacząłem przypominać sobie wszystkie sytuacje tutaj, kiedy chciałem się z nią kochać, a ona zawsze miała jakąś wymówkę. Kiedy się całowaliśmy przerywała, gdy tylko robiło się namiętniej. Jedynie teraz sama z siebie przyszła się przytulić. Ale to nie miało już żadnego znaczenia, może chciała zagłuszyć wyrzuty sumienia... Albo co gorsza odciągnąć moje myśli od zastanawiania się, dlaczego moja dziewczyna mnie unika. Że też nie domyśliłem się wcześniej. Ja pierdolę. Jestem frajerem.
Ivy:
Zaczęłam już powoli przysypiać, gdy nagle Rachel wstał z takim impetem, że prawie spadłam z miejsca, na którym siedziałam. Zmarszczyłam brwi dziwiąc się jego zachowaniu. W końcu przez ostatnie 10 minut nic nie mogło go tak zdenerwować.
- Co Ty odwalasz? - krzyknęłam do oddalającego się basisty.
- Spierdalam stąd! - odkrzyknął w odpowiedzi i kopnął jakiś kamień, który leżał mu na drodze.
- Rachel! - wrzasnęłam idąc za nim, ale on ani myślał się zatrzymywać. Wyglądał jakby moje słowa w ogóle do niego nie docierały. Skupiony był jedynie na tym, żeby jak najszybciej dostać się do naszego namiotu.
- Ja pierdolę, co tak drzecie te mordy... - obok mnie wyłonił się zaspany Snake, którego najwidoczniej obudziliśmy, bo własnie przecierał oczy, aby bardziej się rozbudzić. A zaraz po Sabo zaczęli wychodzić inni członkowie zespołu. I tak już po chwili wszyscy staliśmy w półokręgu i patrzyliśmy, jak Bolan nagle zawraca i z mordem w oczach kieruje się w naszą stronę. Wiedziałam co to oznacza... Spojrzałam z przestrachem na Sebastiana, który wyglądał jakby również się domyślał. Miałam jednak nadzieję, że się mylimy i Rachel jest wkurwiony z innego powodu. Ale innego powodu nie miał. Kur...
Nawet nie zdążyłam przekląć sobie w myślach, bo zanim ktokolwiek zdołał zareagować, Bach leżał na ziemi trzymając się za twarz. Chłopaki od razu rzucili się, żeby odciągnąć basistę, a ja podeszłam do niego chwytając za ramię. To może nie był najlepszy pomysł, ale musiałam coś zrobić w tej sytuacji.
- Nie dotykaj mnie! - warknął i wyszarpnął się z mojego uścisku patrząc mi w oczy. - Myślałaś, że się nie domyślę, że się pierdoliliście? Nie jestem aż taki głupi! - czułam na sobie ten zdezorientowany wzrok chłopaków, gdy już pomogli się podnieść Bachowi, ale nie byłam w stanie na nich spojrzeć. Chociaż może powinnam, bo lód i pogarda, które dostrzegłam w oczach Rachela łamały mi serce.
- Jesteś zwykłą zakłamaną dziwką! - wysyczał te słowa prosto w moją twarz, a następnie splunął mi pod nogi. - Może nie tylko z nim mnie zdradziłaś, co? Może przeleciało cię całe Skid Row i jeszcze inne okoliczne zespoły? Mieli za darmo, czy tylko ja robiłem za takiego fra... - przerwał mu mocny policzek wymierzony z mojej strony. Tego już było dla mnie za wiele. Miał prawo być zły, ale ostro przesadził. Nie byłam z siebie dumna, ale kurwa nie przespałam się ze wszystkimi!
Basista jedynie prychnął i chwycił się za piekące miejsce, na którym pozostał lekko czerwony ślad po mojej dłoni.
- Masz rację... Zdradziłam cię z Sebastianem, ale nie jestem pierdoloną dziwką! - reszta teraz wpatrywała się w wokalistę myśląc zapewne, że to on zaciągnął mnie do łóżka z tęsknoty za Marią.
- To właśnie sprawia, że jesteś. - powiedział to z taką pewnością i odrazą w głosie, że zamilkłam z braku argumentów. - A ty - wycelował palec w blondyna - nie jesteś już w zespole i nigdy więcej nie chcę cię już widzieć! Wypierdalaj stąd! A najlepiej wypierdalajcie razem! - po tych słowach zaczął ciężko dyszeć i już chciał się odwrócić na pięcie i odejść, gdy doskoczył do niego Sebastian... i walnął w twarz! Co oczywiście spowodowało wywiązanie się bójki.
A ja stałam jak idiotka, patrzyłam jak basista z wokalistą okładają się nawzajem pięściami, podczas gdy reszta próbuje ich od siebie odciągnąć, i zastanawiałam się, jak mogłam doprowadzić do takiej sytuacji. Jak mogłam być, aż tak bezmyślna uprawiając seks z Sebastianem. Jak mogłam doprowadzić do tego, żeby nagłe i chwilowe pożądanie tak objęło nade mną kontrolę. Jakim człowiekiem trzeba być, aby tak zranić ukochaną osobę. Przecież to było więcej niż pewne, że prędzej czy później wszystko się wyda. Rachel ma rację, nie jest głupi, a ja jestem zakłamaną dziwką. I, gdyby jeszcze tego było mało, właśnie rozwaliłam zespół.
No to kolejny rozdział już za nami. Wyszedł mi jakiś taki krótki, nie wiem dlaczego...
Wiecie... nie spodziewałam się, że dostanę mnóstwo komentarzy, bo zapewne mała część czytelników mnie jeszcze pamięta, ale gdy widzę, że 40 osób przeczytało poprzedni rozdział, a 3 osoby skomentowały to zastanawiam się, o co chodzi. No, ale nie będę marudzić i dziękuję tym, którzy jednak postanowili wyrazić swą opinię :)
Co do następnego rozdziału... Chciałabym, aby pojawił się za tydzień, ale w sumie ciężko powiedzieć, jak mi pójdzie pisanie, więc nic nie obiecuję :)
Obróciłam się w drugą stronę i zobaczyłam, iż jestem sama. Wytężyłam wzrok rozglądając się naokoło i próbując zobaczyć coś przez materiał namiotu, jednak nie było to zbyt łatwe biorąc pod uwagę ciemności panujące na zewnątrz. Widocznie to właśnie wyjście Rachela mnie zbudziło. No właśnie... Rachel. Nie jestem pewna, czy basista czegoś się domyśla, ale z pewnością męczy go sytuacja, w której ja skrzętnie unikam jakiejkolwiek rozmowy. To takie odkładanie tematu "na później" i tak nic mi nie daje, a sprawia, że wszyscy się męczymy i wiem to doskonale, ale jestem tchórzliwą suką, która najpierw zdradza swojego faceta z jego najlepszym przyjacielem, a później nie ma mu nawet odwagi tego powiedzieć. Westchnęłam myśląc o tym, jaka to jestem żałosna i mój wzrok skierował się na paczkę papierosów leżącą obok moich glanów. Tak, potrzebowałam teraz dymu w płucach. Wygrzebałam się ze śpiwora i założyłam buty na nogi nie bawiąc się nawet w ich wiązanie, a następnie chwyciłam fajki i chwilę później byłam już na powietrzu. Otuliłam się własnymi ramionami, bo od wody wiał mało przyjemny wiatr. Mogłam zarzucić na siebie chociaż jakiś sweter, ale nie chciało mi się wracać do namiotu. Wyjęłam papierosa z paczki i gdy wkładałam go do ust, kątem oka zauważyłam jakieś małe światełko w oddali. Spojrzałam w tamtą stronę i okazało się, że kilka kroków ode mnie, w miejscu gdzie od dwóch dni rozpalaliśmy ogniska, siedzi Bolan i nerwowo pali papierosa. Odwróciłam wzrok i odpaliłam szluga głośnym kliknięciem zapalniczki, co zwróciło uwagę basisty, bo momentalnie na mnie spojrzał. Skoro już mnie zauważył, to podejdę, pomyślałam i wolnym krokiem zaczęłam iść w jego stronę.
- Nie możesz spać? - zapytałam siadając obok niego na kawałku drewna.
- Taa. - mruknął wypuszczając dym z płuc. - Przepraszam, jeśli cię obudziłem.
- Właściwie to sama nie wiem, co mnie obudziło. - zaśmiałam się delikatnie i zaciągając dymem oparłam głowę o jego ramię. Jakoś tak potrzebowałam teraz poczuć ciepło jego ciała. Jestem popierdolona... Ale Rachel odruchowo cofnął rękę, abym mogła bardziej się wtulić i położył dłoń na moim pasie przyciągając bliżej siebie. Siedzieliśmy tak w ciszy nie wiem jak długo, każdy pogrążony w swoich myślach, skupiony na paleniu papierosów, które odpalaliśmy raz za razem. W ramionach bruneta czułam się tak bezpiecznie, jego zapach działał na mnie kojąco, wiedziałam, że po prostu jestem... kochana. A ja głupia przespałam się z Sebastianem. Przy którym też czułam się niezwykle... Ale to nie było to samo. Szkoda, że zrozumiałam to po fakcie... Jestem beznadziejna... I wiem, że to co się stało to też moja wina i teraz nie powinnam płakać jaka to jestem żałosna, bo irytują mnie tego typu ludzie, tyle że nie bardzo wiedziałam, co innego mogłabym zrobić w tej sytuacji.
Rachel:
Coś było nie tak. Odkąd tu przyjechaliśmy czuję, że coś się zmieniło. Nie wiem dokładnie o co chodzi, ale wiem, że ma to związek z Ivy i Sebastianem. Coś zaszło między nimi pierwszej nocy tutaj, bo od tamtej pory obydwoje unikają się jak mogą. Pomyślałbym, że po prostu się pokłócili, ale w tym samym momencie Ivy zaczęła też oddalać się ode mnie, a to już mnie bardzo dziwi. Bo jeżeli chodziłoby o kłótnię to raczej nie odbiłoby to się na naszym związku. A może... Nie! To niemożliwe! Nie zrobiłaby mi tego! Baz też nie byłby taką świnią! Nie ma mowy...
Ale sam w sobie zasiałem ziarno niepewności. I zacząłem przypominać sobie wszystkie sytuacje tutaj, kiedy chciałem się z nią kochać, a ona zawsze miała jakąś wymówkę. Kiedy się całowaliśmy przerywała, gdy tylko robiło się namiętniej. Jedynie teraz sama z siebie przyszła się przytulić. Ale to nie miało już żadnego znaczenia, może chciała zagłuszyć wyrzuty sumienia... Albo co gorsza odciągnąć moje myśli od zastanawiania się, dlaczego moja dziewczyna mnie unika. Że też nie domyśliłem się wcześniej. Ja pierdolę. Jestem frajerem.
Ivy:
Zaczęłam już powoli przysypiać, gdy nagle Rachel wstał z takim impetem, że prawie spadłam z miejsca, na którym siedziałam. Zmarszczyłam brwi dziwiąc się jego zachowaniu. W końcu przez ostatnie 10 minut nic nie mogło go tak zdenerwować.
- Co Ty odwalasz? - krzyknęłam do oddalającego się basisty.
- Spierdalam stąd! - odkrzyknął w odpowiedzi i kopnął jakiś kamień, który leżał mu na drodze.
- Rachel! - wrzasnęłam idąc za nim, ale on ani myślał się zatrzymywać. Wyglądał jakby moje słowa w ogóle do niego nie docierały. Skupiony był jedynie na tym, żeby jak najszybciej dostać się do naszego namiotu.
- Ja pierdolę, co tak drzecie te mordy... - obok mnie wyłonił się zaspany Snake, którego najwidoczniej obudziliśmy, bo własnie przecierał oczy, aby bardziej się rozbudzić. A zaraz po Sabo zaczęli wychodzić inni członkowie zespołu. I tak już po chwili wszyscy staliśmy w półokręgu i patrzyliśmy, jak Bolan nagle zawraca i z mordem w oczach kieruje się w naszą stronę. Wiedziałam co to oznacza... Spojrzałam z przestrachem na Sebastiana, który wyglądał jakby również się domyślał. Miałam jednak nadzieję, że się mylimy i Rachel jest wkurwiony z innego powodu. Ale innego powodu nie miał. Kur...
Nawet nie zdążyłam przekląć sobie w myślach, bo zanim ktokolwiek zdołał zareagować, Bach leżał na ziemi trzymając się za twarz. Chłopaki od razu rzucili się, żeby odciągnąć basistę, a ja podeszłam do niego chwytając za ramię. To może nie był najlepszy pomysł, ale musiałam coś zrobić w tej sytuacji.
- Nie dotykaj mnie! - warknął i wyszarpnął się z mojego uścisku patrząc mi w oczy. - Myślałaś, że się nie domyślę, że się pierdoliliście? Nie jestem aż taki głupi! - czułam na sobie ten zdezorientowany wzrok chłopaków, gdy już pomogli się podnieść Bachowi, ale nie byłam w stanie na nich spojrzeć. Chociaż może powinnam, bo lód i pogarda, które dostrzegłam w oczach Rachela łamały mi serce.
- Jesteś zwykłą zakłamaną dziwką! - wysyczał te słowa prosto w moją twarz, a następnie splunął mi pod nogi. - Może nie tylko z nim mnie zdradziłaś, co? Może przeleciało cię całe Skid Row i jeszcze inne okoliczne zespoły? Mieli za darmo, czy tylko ja robiłem za takiego fra... - przerwał mu mocny policzek wymierzony z mojej strony. Tego już było dla mnie za wiele. Miał prawo być zły, ale ostro przesadził. Nie byłam z siebie dumna, ale kurwa nie przespałam się ze wszystkimi!
Basista jedynie prychnął i chwycił się za piekące miejsce, na którym pozostał lekko czerwony ślad po mojej dłoni.
- Masz rację... Zdradziłam cię z Sebastianem, ale nie jestem pierdoloną dziwką! - reszta teraz wpatrywała się w wokalistę myśląc zapewne, że to on zaciągnął mnie do łóżka z tęsknoty za Marią.
- To właśnie sprawia, że jesteś. - powiedział to z taką pewnością i odrazą w głosie, że zamilkłam z braku argumentów. - A ty - wycelował palec w blondyna - nie jesteś już w zespole i nigdy więcej nie chcę cię już widzieć! Wypierdalaj stąd! A najlepiej wypierdalajcie razem! - po tych słowach zaczął ciężko dyszeć i już chciał się odwrócić na pięcie i odejść, gdy doskoczył do niego Sebastian... i walnął w twarz! Co oczywiście spowodowało wywiązanie się bójki.
A ja stałam jak idiotka, patrzyłam jak basista z wokalistą okładają się nawzajem pięściami, podczas gdy reszta próbuje ich od siebie odciągnąć, i zastanawiałam się, jak mogłam doprowadzić do takiej sytuacji. Jak mogłam być, aż tak bezmyślna uprawiając seks z Sebastianem. Jak mogłam doprowadzić do tego, żeby nagłe i chwilowe pożądanie tak objęło nade mną kontrolę. Jakim człowiekiem trzeba być, aby tak zranić ukochaną osobę. Przecież to było więcej niż pewne, że prędzej czy później wszystko się wyda. Rachel ma rację, nie jest głupi, a ja jestem zakłamaną dziwką. I, gdyby jeszcze tego było mało, właśnie rozwaliłam zespół.
No to kolejny rozdział już za nami. Wyszedł mi jakiś taki krótki, nie wiem dlaczego...
Wiecie... nie spodziewałam się, że dostanę mnóstwo komentarzy, bo zapewne mała część czytelników mnie jeszcze pamięta, ale gdy widzę, że 40 osób przeczytało poprzedni rozdział, a 3 osoby skomentowały to zastanawiam się, o co chodzi. No, ale nie będę marudzić i dziękuję tym, którzy jednak postanowili wyrazić swą opinię :)
Co do następnego rozdziału... Chciałabym, aby pojawił się za tydzień, ale w sumie ciężko powiedzieć, jak mi pójdzie pisanie, więc nic nie obiecuję :)
czwartek, 4 grudnia 2014
Psycho Love - Rozdział 18
No to tak jakby... witajcie :) Trudno mi powiedzieć, czy jest to wielki come back, ale z pewnością powrót na kilka rozdziałów (czyli gdzieś tak do końca tego opowiadania). Wiem, że napisałam, że już nigdy nic się tu nie pojawi, ale jakoś strasznie mi to opowiadanie siedziało na wątrobie i czułam, że po prostu muszę je skończyć! Może to dlatego, że moje wymarzone studia (na które udało mi się dostać), jednak nie okazały się takie wymarzone i nie mam możliwości, żeby wyżyć się na nich pisarsko. I tak na koniec jeszcze tylko dwie małe prośby:
1. Podejrzewam, że zbyt dużo osób tego nie przeczyta, bo zauważyłam, że większość blogerek opuściło swoje blogi, ale jeżeli znajdzie się chociaż jedna taka osoba to proszę o opinię :)
2. Zachęcam do spojrzenia w lewo, tam gdzie znajdują się polecane przeze mnie blogi, ponieważ pewne wspaniałe pisarki postanowiły również wrócić, więc serdecznie zapraszam Was na ich blogi :)
To tyle tytułem dosyć długiego wstępu :)
Siedziałam na jakiejś prowizorycznej ławce zrobionej z pnia powalonego drzewa z butelką piwa w jednej ręce, i patykiem z nabitą na niego pianką w drugiej. A raczej kleistą cieczą, która teraz kropla po kropli skapywała wprost do buchających płomieni. Zamyśliłam się trochę i nie zauważyłam, że miękki przysmak już dawno się stopił. Otrząsnęłam się lekko słysząc jak któryś z chłopaków rozbija pustą już butelkę o jakąś skałkę. Ale nawet nie spojrzałam w tamtą stronę tylko zerknęłam delikatnie w stronę Sebastiana, lecz on skutecznie unikał mojego wzroku. Próbowałam wywołać w nim jakąś reakcję wpatrując się w niego uporczywie, ale jedyne co osiągnęłam to gwałtowne wstanie chłopaka i odejście od nas nie wiadomo gdzie. Westchnęłam jedynie i wrzuciłam patyk do ogniska, po czym wypiłam duszkiem połowę piwa, którą miałam w trzymanej butelce. Nie bardzo wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Chłopaki świetnie się bawili żartując, grając na gitarach i śpiewając piosenki ABBY. Tak, nie byli trzeźwi.
Gdy tak siedziałam tępo wpatrując się w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą siedział blondyn, poczułam silną dłoń chwytająca mnie za podbródek i zanim się zorientowałam zostałam namiętnie pocałowana przez Rachela. Oddałam czułość, ale jednocześnie zakończyłam pieszczotę tak szybko, jak tylko to było możliwe. I bynajmniej nie zrobiłam tego przez odurzającą woń alkoholu, która mogłam wyczuć z odległości kilku dobrych metrów. Bolan spojrzał na mnie z niemym pytaniem w oczach. W sumie nie dziwiłam mu się. Normalnie rzucałam się na niego sama inicjując czułości, a tu nagle zaczynam go od siebie odpychać. Ale w tamtym momencie nie mogłam postąpić inaczej...
- Wszystko ok? - zapytał brunet starając się spojrzeć mi w oczy, ale unikałam jego wzroku udając, że widoki przed nami są bardziej interesujące.
- Mhm. - mruknęłam jedynie, zaszczycając go jednak spojrzeniem. - Chyba pójdę się przejść. - powiedziałam i momentalnie wstałam z miejsca nie oglądając się za siebie. Ale i tak wiedziałam, że basista poszedł za mną, bo słyszałam jego kroki.
Szliśmy tak przez jakiś czas, ja kilka kroków przed nim, gdy poczułam szarpnięcie za nadgarstek.
- Ivy poczekaj! - warknął i siłą odwrócił mnie w swoją stronę. Swoja drogą chyba już lekko wytrzeźwiał, bo oczy przestały mu tak błyszczeć jak wcześniej i w ogóle wydawał się bardziej ogarniać otaczający go świat. - Od wczoraj nie dajesz mi się prawie w ogóle dotknąć, nie mówiąc o tym, że prawie się nie odzywasz... na te słowa spuściłam wzrok. - Więc? Dowiem się w końcu o co chodzi?... I dlaczego Sebastian też mnie unika? - mówiąc to podszedł bliżej i wpatrywał się głęboko w moje oczy, zapominając o mruganiu, jakby to z nich chciał dowiedzieć się jak jest naprawdę i znaleźć odpowiedzi na swoje pytania. A ja stałam teraz jak słup soli i tępo wpatrywałam się w jego czekoladowe tęczówki, widząc, że chociaż zamroczony alkoholem, zaczyna domyślać się prawdy. Usilnie starałam się zmusić mój mózg do jak najszybciej reakcji, bo wiedziałam, że coraz dłuższa cisza działa zdecydowanie na moją niekorzyść... Ale co mu niby miałam powiedzieć?
- O nic nie chodzi. - wydusiłam z siebie w końcu. - Po prostu ostatnio nie mam humoru. To pewnie przez tą całą sprawę z Marią, Ale widzę, że Wy się świetnie bawicie, więc nie będę Wam psuła wyjazdu. - uśmiechnęłam się blado do mojego chłopaka (w tej chwili, aż ciężko mi o tym myśleć) i nie czekając na jego reakcję poszłam szybkim krokiem w przeciwnym kierunku do bawiących się chłopaków.
Minęłam się bez słowa z Sebastianem i usiadłam na trawie mając idealny widok na pewne miejsce na uboczu, w którym wczoraj tak dużo się wydarzyło...
Kiedy ognisko już było ugaszone, a wszyscy szykowali się do spania, ja postanowiłam przejść się jeszcze brzegiem jeziora. Czułam, że taki samotny spacer w blasku księżyca pozwoli mi spokojniej zasnąć. Zostawiłam więc chłopaków i skierowałam się w stronę błyszczącej tafli wody, a chwilę po tym jak zeszłam z niewielkiej górki, zdjęłam buty z nóg i zanurzyłam stopy w ciepłym jeszcze piasku. Szłam tak sobie rozmyślając o sytuacji z Marią. Nadal byłam na nią wściekła, ale z drugiej strony była moją najlepszą przyjaciółką (przynajmniej przed swoim wyjazdem). Nienawidziłam sytuacji, w której totalnie nie wiedziałam, co robić. Bezradność to chyba najgorsze uczucie świata. Westchnęłam jedynie i zauważyłam, że doszłam już do końca brzegu. Ale nie byłam sama. Kilka kroków przede mną stała jakaś postać, ale nie byłam pewna, czy to któryś z chłopaków, czy ktoś obcy, bo była już noc, na plaży żadnego oświetlenia, więc jedyne co byłam w stanie zobaczyć to zarys postaci. Postanowiłam więc odwrócić się i wycofać.
- Jak chcesz możesz się przyłączyć. - uśmiechnęłam się delikatnie słysząc głos wokalisty Skid Row.
- Nie wiedziałam, że to Ty. - podeszłam bliżej i stanęłam na przeciwko chłopaka zadzierając wysoko głowę do góry, żeby móc spojrzeć mu w twarz.
- Jakoś nie chciało mi się spać to postanowiłem pogapić się trochę na wodę. - wzruszył ramionami spoglądając w moje oczy.
- Wiesz... - zaczęłam śmiejąc się i zagryzając wargę. - zrobiłeś się ostatnio strasznie melancholijny. Gdzie się podział Sebastian, którego wcześniej znałam? Imprezowicz nie traktujący życia poważnie? - uniosłam brwi czekając na jego reakcję.
No i cóż... Nie musiałam zbyt długo na nią czekać. Zostałam po prostu złapana w pół i wrzucona do wody zanim zdążyłam zareagować w jakikolwiek sposób.
- Właśnie wrócił! - krzyknął Baz śmiejąc się z mojej zaskoczonej miny. Na początku byłam na niego wściekła, ale woda nie okazała się wcale taka zimna, jak sądziłam, więc zaczęłam sobie po prostu w niej pływać zachęcając blondyna, aby do mnie dołączył. Po chwili wahania zrobił to i teraz siedzieliśmy w jeziorze razem chlapiąc się nawzajem, albo patrząc w księżyc. Nie powiem, to było całkiem romantyczne... Pływaliśmy sobie w totalnie pustym jeziorze oświetlani jedynie blaskiem księżyca... I to chyba ta atmosfera sprawiła, że gdy tak się wygłupialiśmy będąc bardzo blisko siebie, a Bach przez przypadek musnął wargami kącik moich ust, ja zarzuciłam mu ręce na szyję i wtuliłam w jego ciało. W odpowiedzi blondyn odsunął się lekko ode mnie, objął dłonią moją twarz i delikatnie pocałował. Przeszedł mnie dreszcz i przywarłam ciałem do jego ciała pogłębiając pocałunek. Nie myślałam wtedy o tym, że całuję się właśnie z najlepszym przyjacielem mojego chłopaka, który jest jedynie kilka metrów od nas. Chciałam więcej. I Sebastian najwidoczniej tez tego pragnął, bo złapał mnie za pośladki i lekko uniósł, abym oplotła go nogami w pasie. Gdy już to zrobiłam, zaczął powoli kierować się w stronę wyjścia z wody nie przerywając pocałunku. Kiedy byliśmy już na brzegu, wokalista położył mnie delikatnie na piasku, który momentalnie oblepił moje mokre ciało i włosy, a sam zawisnął nade mną patrząc głęboko w oczy. Żadne z nas się nie odzywało. Słowa były w tym momencie zbędne. Liczyło się tylko to, że w naszych oczach było widać pragnienie, aby jak najszybciej stać się jednością.
Podniosłam głowę i złączyłam nasze wargi ciągnąc chłopaka na siebie. Po chwili Bach przewał pocałunek, a ja poczułam jego język sunący po mojej szyi i schodzący coraz niżej. Spotęgowało to moje pożądanie i sprawiło, że momentalnie pozbyłam się jego koszulki, która lepiła się do wilgotnego ciała Sebastiana. Dłonie chłopaka szybko znalazły się pod moją koszulką, a jeszcze szybciej ją zdjęły. Usta blondyna scałowywały teraz kropelki wody z mojego brzucha spływające z jego mokrych włosów. Jego pieszczoty doprowadzały mnie do szaleństwa, więc nie czekając dłużej odepchnęłam go od siebie tak, że usiadł na piasku i teraz to ja pieściłam jego klatkę piersiową.
Z każdą chwilą napięcie między nami rosło, a pożądanie buzowało w naszych żyłach skutecznie zamroczając nasze umysły.
Nim się obejrzałam już leżałam z powrotem na piasku, a Sebastian delikatnie rozchylał moje uda znajdując sobie między nimi idealne miejsce...
Tak. Zdradziłam Rachela. Faceta, którego, jak mi się jeszcze do wczoraj wydawało, kochałam najbardziej na świecie...
1. Podejrzewam, że zbyt dużo osób tego nie przeczyta, bo zauważyłam, że większość blogerek opuściło swoje blogi, ale jeżeli znajdzie się chociaż jedna taka osoba to proszę o opinię :)
2. Zachęcam do spojrzenia w lewo, tam gdzie znajdują się polecane przeze mnie blogi, ponieważ pewne wspaniałe pisarki postanowiły również wrócić, więc serdecznie zapraszam Was na ich blogi :)
To tyle tytułem dosyć długiego wstępu :)
Siedziałam na jakiejś prowizorycznej ławce zrobionej z pnia powalonego drzewa z butelką piwa w jednej ręce, i patykiem z nabitą na niego pianką w drugiej. A raczej kleistą cieczą, która teraz kropla po kropli skapywała wprost do buchających płomieni. Zamyśliłam się trochę i nie zauważyłam, że miękki przysmak już dawno się stopił. Otrząsnęłam się lekko słysząc jak któryś z chłopaków rozbija pustą już butelkę o jakąś skałkę. Ale nawet nie spojrzałam w tamtą stronę tylko zerknęłam delikatnie w stronę Sebastiana, lecz on skutecznie unikał mojego wzroku. Próbowałam wywołać w nim jakąś reakcję wpatrując się w niego uporczywie, ale jedyne co osiągnęłam to gwałtowne wstanie chłopaka i odejście od nas nie wiadomo gdzie. Westchnęłam jedynie i wrzuciłam patyk do ogniska, po czym wypiłam duszkiem połowę piwa, którą miałam w trzymanej butelce. Nie bardzo wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Chłopaki świetnie się bawili żartując, grając na gitarach i śpiewając piosenki ABBY. Tak, nie byli trzeźwi.
Gdy tak siedziałam tępo wpatrując się w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą siedział blondyn, poczułam silną dłoń chwytająca mnie za podbródek i zanim się zorientowałam zostałam namiętnie pocałowana przez Rachela. Oddałam czułość, ale jednocześnie zakończyłam pieszczotę tak szybko, jak tylko to było możliwe. I bynajmniej nie zrobiłam tego przez odurzającą woń alkoholu, która mogłam wyczuć z odległości kilku dobrych metrów. Bolan spojrzał na mnie z niemym pytaniem w oczach. W sumie nie dziwiłam mu się. Normalnie rzucałam się na niego sama inicjując czułości, a tu nagle zaczynam go od siebie odpychać. Ale w tamtym momencie nie mogłam postąpić inaczej...
- Wszystko ok? - zapytał brunet starając się spojrzeć mi w oczy, ale unikałam jego wzroku udając, że widoki przed nami są bardziej interesujące.
- Mhm. - mruknęłam jedynie, zaszczycając go jednak spojrzeniem. - Chyba pójdę się przejść. - powiedziałam i momentalnie wstałam z miejsca nie oglądając się za siebie. Ale i tak wiedziałam, że basista poszedł za mną, bo słyszałam jego kroki.
Szliśmy tak przez jakiś czas, ja kilka kroków przed nim, gdy poczułam szarpnięcie za nadgarstek.
- Ivy poczekaj! - warknął i siłą odwrócił mnie w swoją stronę. Swoja drogą chyba już lekko wytrzeźwiał, bo oczy przestały mu tak błyszczeć jak wcześniej i w ogóle wydawał się bardziej ogarniać otaczający go świat. - Od wczoraj nie dajesz mi się prawie w ogóle dotknąć, nie mówiąc o tym, że prawie się nie odzywasz... na te słowa spuściłam wzrok. - Więc? Dowiem się w końcu o co chodzi?... I dlaczego Sebastian też mnie unika? - mówiąc to podszedł bliżej i wpatrywał się głęboko w moje oczy, zapominając o mruganiu, jakby to z nich chciał dowiedzieć się jak jest naprawdę i znaleźć odpowiedzi na swoje pytania. A ja stałam teraz jak słup soli i tępo wpatrywałam się w jego czekoladowe tęczówki, widząc, że chociaż zamroczony alkoholem, zaczyna domyślać się prawdy. Usilnie starałam się zmusić mój mózg do jak najszybciej reakcji, bo wiedziałam, że coraz dłuższa cisza działa zdecydowanie na moją niekorzyść... Ale co mu niby miałam powiedzieć?
- O nic nie chodzi. - wydusiłam z siebie w końcu. - Po prostu ostatnio nie mam humoru. To pewnie przez tą całą sprawę z Marią, Ale widzę, że Wy się świetnie bawicie, więc nie będę Wam psuła wyjazdu. - uśmiechnęłam się blado do mojego chłopaka (w tej chwili, aż ciężko mi o tym myśleć) i nie czekając na jego reakcję poszłam szybkim krokiem w przeciwnym kierunku do bawiących się chłopaków.
Minęłam się bez słowa z Sebastianem i usiadłam na trawie mając idealny widok na pewne miejsce na uboczu, w którym wczoraj tak dużo się wydarzyło...
Kiedy ognisko już było ugaszone, a wszyscy szykowali się do spania, ja postanowiłam przejść się jeszcze brzegiem jeziora. Czułam, że taki samotny spacer w blasku księżyca pozwoli mi spokojniej zasnąć. Zostawiłam więc chłopaków i skierowałam się w stronę błyszczącej tafli wody, a chwilę po tym jak zeszłam z niewielkiej górki, zdjęłam buty z nóg i zanurzyłam stopy w ciepłym jeszcze piasku. Szłam tak sobie rozmyślając o sytuacji z Marią. Nadal byłam na nią wściekła, ale z drugiej strony była moją najlepszą przyjaciółką (przynajmniej przed swoim wyjazdem). Nienawidziłam sytuacji, w której totalnie nie wiedziałam, co robić. Bezradność to chyba najgorsze uczucie świata. Westchnęłam jedynie i zauważyłam, że doszłam już do końca brzegu. Ale nie byłam sama. Kilka kroków przede mną stała jakaś postać, ale nie byłam pewna, czy to któryś z chłopaków, czy ktoś obcy, bo była już noc, na plaży żadnego oświetlenia, więc jedyne co byłam w stanie zobaczyć to zarys postaci. Postanowiłam więc odwrócić się i wycofać.
- Jak chcesz możesz się przyłączyć. - uśmiechnęłam się delikatnie słysząc głos wokalisty Skid Row.
- Nie wiedziałam, że to Ty. - podeszłam bliżej i stanęłam na przeciwko chłopaka zadzierając wysoko głowę do góry, żeby móc spojrzeć mu w twarz.
- Jakoś nie chciało mi się spać to postanowiłem pogapić się trochę na wodę. - wzruszył ramionami spoglądając w moje oczy.
- Wiesz... - zaczęłam śmiejąc się i zagryzając wargę. - zrobiłeś się ostatnio strasznie melancholijny. Gdzie się podział Sebastian, którego wcześniej znałam? Imprezowicz nie traktujący życia poważnie? - uniosłam brwi czekając na jego reakcję.
No i cóż... Nie musiałam zbyt długo na nią czekać. Zostałam po prostu złapana w pół i wrzucona do wody zanim zdążyłam zareagować w jakikolwiek sposób.
- Właśnie wrócił! - krzyknął Baz śmiejąc się z mojej zaskoczonej miny. Na początku byłam na niego wściekła, ale woda nie okazała się wcale taka zimna, jak sądziłam, więc zaczęłam sobie po prostu w niej pływać zachęcając blondyna, aby do mnie dołączył. Po chwili wahania zrobił to i teraz siedzieliśmy w jeziorze razem chlapiąc się nawzajem, albo patrząc w księżyc. Nie powiem, to było całkiem romantyczne... Pływaliśmy sobie w totalnie pustym jeziorze oświetlani jedynie blaskiem księżyca... I to chyba ta atmosfera sprawiła, że gdy tak się wygłupialiśmy będąc bardzo blisko siebie, a Bach przez przypadek musnął wargami kącik moich ust, ja zarzuciłam mu ręce na szyję i wtuliłam w jego ciało. W odpowiedzi blondyn odsunął się lekko ode mnie, objął dłonią moją twarz i delikatnie pocałował. Przeszedł mnie dreszcz i przywarłam ciałem do jego ciała pogłębiając pocałunek. Nie myślałam wtedy o tym, że całuję się właśnie z najlepszym przyjacielem mojego chłopaka, który jest jedynie kilka metrów od nas. Chciałam więcej. I Sebastian najwidoczniej tez tego pragnął, bo złapał mnie za pośladki i lekko uniósł, abym oplotła go nogami w pasie. Gdy już to zrobiłam, zaczął powoli kierować się w stronę wyjścia z wody nie przerywając pocałunku. Kiedy byliśmy już na brzegu, wokalista położył mnie delikatnie na piasku, który momentalnie oblepił moje mokre ciało i włosy, a sam zawisnął nade mną patrząc głęboko w oczy. Żadne z nas się nie odzywało. Słowa były w tym momencie zbędne. Liczyło się tylko to, że w naszych oczach było widać pragnienie, aby jak najszybciej stać się jednością.
Podniosłam głowę i złączyłam nasze wargi ciągnąc chłopaka na siebie. Po chwili Bach przewał pocałunek, a ja poczułam jego język sunący po mojej szyi i schodzący coraz niżej. Spotęgowało to moje pożądanie i sprawiło, że momentalnie pozbyłam się jego koszulki, która lepiła się do wilgotnego ciała Sebastiana. Dłonie chłopaka szybko znalazły się pod moją koszulką, a jeszcze szybciej ją zdjęły. Usta blondyna scałowywały teraz kropelki wody z mojego brzucha spływające z jego mokrych włosów. Jego pieszczoty doprowadzały mnie do szaleństwa, więc nie czekając dłużej odepchnęłam go od siebie tak, że usiadł na piasku i teraz to ja pieściłam jego klatkę piersiową.
Z każdą chwilą napięcie między nami rosło, a pożądanie buzowało w naszych żyłach skutecznie zamroczając nasze umysły.
Nim się obejrzałam już leżałam z powrotem na piasku, a Sebastian delikatnie rozchylał moje uda znajdując sobie między nimi idealne miejsce...
Tak. Zdradziłam Rachela. Faceta, którego, jak mi się jeszcze do wczoraj wydawało, kochałam najbardziej na świecie...
sobota, 1 lutego 2014
This is the end...
Chyba nie ma sensu Was zwodzić, mówiąc, że coś jeszcze napiszę. Bo tak się nie stanie. Przez ostatnie miesiące odeszłam zupełnie od pisania i raczej do niego nie wrócę. A nawet jeżeli to zrobię to prawdopodobnie będzie to zupełnie nowa historia niezwiązana z tymi, które pisałam.
Trochę żal, bo ile czasu, serca i uwagi poświęciłam blogom wiem tylko ja. I jestem zła na siebie, że nie potrafię doprowadzić żadnej z historii do końca, ale szczerze mówiąc, tak dawno nie pisałam, iż z pewnością nie "wbiłabym się" do fabuły, nie poczułabym jej, tak jak miało to miejsce na początku, gdy dodawałam rozdziały regularnie.
Wiem, że zostawiam dużo nieskończonych wątków, ale z drugiej strony każda z Was może sobie dopisać zakończenie, takie jakie by jej się marzyło. I z pewnością wszystkie będą lepsze od tych, które ja bym wymyśliła :)
A teraz podziękowania.
Dziękuję wszystkim bez wyjątku, którzy byli ze mną, czytali, komentowali, wspierali, pocieszali, opieprzali kiedy było trzeba, doradzali i robili wszystko, żeby moja przygoda z pisaniem wyglądała tak jak wyglądała :*
A teraz bardziej osobiście dziękuję:
Dirty Rose - która jest moją rodzoną siostrą (tak, naprawdę tak jest) za to, że część wydarzeń była trochę jej zasługą, za sprawdzanie i korygowanie niektórych rozdziałów przed ich opublikowaniem, za dobre słowo, ale i czasem za konstruktywną krytykę <3
Liz - za przyjaźń, bycie moim psychologiem i przygody, których nie zapomnę do końca życia :*
Rain - za komentarze, które były kopem do dalszego pisania, bo wiedziałam, że ktoś czeka na to, żebym coś dodała, te zajebiste wsparcie i ogromną wiarę w moje możliwości :*
Angie - za rozmowy, których nigdy nie zapomnę i przyjaźń :*
Hannah McKagan - bo zawsze wiernie czytałaś i pisałaś piękne komentarze <3
Cassie Everly - bo byłaś taką dobrą duszyczką <3
A także:
Carli Jon McKagan, Rose, Ninde, bad_ass, Miss Nothing, Ironic Dreams, Vicky, Mist, A. W. Grey i wszystkim Anonimom - byłyście i jesteście fantastyczne <3
I tak oto kończy się moja przygoda z opowiadaniami. W życiu bym się nie spodziewała, że niby taka błaha rzecz może tak odmienić czyjeś życie. A jednak! Uważam to za jedną z najlepszych decyzji w moim życiu, bo podwyższyłam poziom swoich możliwości pisarskich oraz mogłam podzielić się z kimś swoją pasją i wytworami wyobraźni :)
Nie chcę się za bardzo rozpisywać, bo jest tyle rzeczy, które chciałabym Wam przekazać, że z pewnością połowę bym ominęła, użyję więc tylko jednego słowa: DZIĘKUJĘ! :*
A! No i trzymajcie w maju kciuki, bo Wasza Starlight pisze maturę, a żeby mogła zrealizować swoje marzenia, musi ją zdać z dobrym wynikiem :)
Trzymajcie się i
Trochę żal, bo ile czasu, serca i uwagi poświęciłam blogom wiem tylko ja. I jestem zła na siebie, że nie potrafię doprowadzić żadnej z historii do końca, ale szczerze mówiąc, tak dawno nie pisałam, iż z pewnością nie "wbiłabym się" do fabuły, nie poczułabym jej, tak jak miało to miejsce na początku, gdy dodawałam rozdziały regularnie.
Wiem, że zostawiam dużo nieskończonych wątków, ale z drugiej strony każda z Was może sobie dopisać zakończenie, takie jakie by jej się marzyło. I z pewnością wszystkie będą lepsze od tych, które ja bym wymyśliła :)
A teraz podziękowania.
Dziękuję wszystkim bez wyjątku, którzy byli ze mną, czytali, komentowali, wspierali, pocieszali, opieprzali kiedy było trzeba, doradzali i robili wszystko, żeby moja przygoda z pisaniem wyglądała tak jak wyglądała :*
A teraz bardziej osobiście dziękuję:
Dirty Rose - która jest moją rodzoną siostrą (tak, naprawdę tak jest) za to, że część wydarzeń była trochę jej zasługą, za sprawdzanie i korygowanie niektórych rozdziałów przed ich opublikowaniem, za dobre słowo, ale i czasem za konstruktywną krytykę <3
Liz - za przyjaźń, bycie moim psychologiem i przygody, których nie zapomnę do końca życia :*
Rain - za komentarze, które były kopem do dalszego pisania, bo wiedziałam, że ktoś czeka na to, żebym coś dodała, te zajebiste wsparcie i ogromną wiarę w moje możliwości :*
Angie - za rozmowy, których nigdy nie zapomnę i przyjaźń :*
Hannah McKagan - bo zawsze wiernie czytałaś i pisałaś piękne komentarze <3
Cassie Everly - bo byłaś taką dobrą duszyczką <3
A także:
Carli Jon McKagan, Rose, Ninde, bad_ass, Miss Nothing, Ironic Dreams, Vicky, Mist, A. W. Grey i wszystkim Anonimom - byłyście i jesteście fantastyczne <3
I tak oto kończy się moja przygoda z opowiadaniami. W życiu bym się nie spodziewała, że niby taka błaha rzecz może tak odmienić czyjeś życie. A jednak! Uważam to za jedną z najlepszych decyzji w moim życiu, bo podwyższyłam poziom swoich możliwości pisarskich oraz mogłam podzielić się z kimś swoją pasją i wytworami wyobraźni :)
Nie chcę się za bardzo rozpisywać, bo jest tyle rzeczy, które chciałabym Wam przekazać, że z pewnością połowę bym ominęła, użyję więc tylko jednego słowa: DZIĘKUJĘ! :*
A! No i trzymajcie w maju kciuki, bo Wasza Starlight pisze maturę, a żeby mogła zrealizować swoje marzenia, musi ją zdać z dobrym wynikiem :)
Trzymajcie się i
Keep on rockin' fuckers! \m/
P.S. Nie bardzo mam czas, żeby czytać Wasze rozdziały, ale niewykluczone, że raz na jakiś czas zobaczycie mój komentarz pod postem :)
P. S. 2: Jeśli chcecie mnie poznać, pogadać, wyjść na piwo czy cokolwiek odsyłam tutaj.
Subskrybuj:
Posty (Atom)