Dead Flowers - Prolog

No cześć! Bez zbędnych słów powiem tylko tyle, że będę tu publikować moje opowiadanie o Guns n' Roses. Mam nadzieję, że się spodoba. No to : hey - ho, let's go!


-Deborah, zejdź na chwilę! Musimy porozmawiać! - właśnie miałam włożyć do adaptera winyl Led Zeppelin, kiedy usłyszałam wołanie.
Czyli coś się stało. Zawsze tak się do mnie zwracali, gdy coś się działo. Ostatnim razem dwa lata temu, czyli kiedy zmarła moja babcia. Moja ukochana babcia. Zrobiło mi się przykro na jej wspomnienie, więc szybko odrzuciłam myśli jak najdalej od siebie, odłożyłam winyl na łóżko i wyszłam, a następnie skierowałam się na schody. Weszłam do salonu i zobaczyłam w nim moich rodziców siedzących obok siebie. Roger i Małgorzata Sanders. Piękna para, widać, że nawet po dwudziestu latach małżeństwa bardzo mocno się kochają. Rodzina mojego taty pochodzi z Ameryki, stąd jego i moje imię. Mama to rodowita Polka.
- Usiądź kochanie - powiedział tata i ręką wskazał mi miejsce naprzeciwko nich, abym usiadła. Wykonałam polecenie i wpatrywałam się w nich zaciekawionym wzrokiem.
- Nie mówiliśmy Ci o tym, bo byłaś za młoda, ale skoro jesteś już dorosła i z dobrym wynikiem zdałaś maturę, uważamy, że już czas. - spojrzał na mamę.
- Czas na co? - zapytałam wędrując wzrokiem od niego do mamy i tak kilka razy.
- Jak zapewne wiesz, chociaż moja mama, a Twoja babcia mieszkała w Polsce to była Amerykanką - pokiwałam twierdząco głową.
- Kiedy zmarła dwa lata zapisała w testamencie, że jej mieszkanie w Los Angeles jest teraz Twoją własnością. Nie mówiliśmy Ci o tym z mamą, bo woleliśmy poczekać, aż dorośniesz. Posłuchaj ufamy Ci i uważamy za rozsądną dziewczynę. Mamy nadzieję, że nie będziesz wyczyniać żadnych głupstw.
- Oczywiście - Tak, tak tato, jasne. No cóż. Widocznie moi rodzice znali mnie tylko z jednej strony. 
- To świetnie. A z racji tego, że maturę zdałaś bardzo dobrze. to chyba będziesz mogła złożyć tam papiery na studia - kiedy mówił te wszystkie rzeczy, ja tylko zastanawiałam się, czy zdają sobie sprawę z tego, że spełniają właśnie moje marzenie. Pisnęłam z radości i uścisnęłam ich mocno. 
- Poczekaj, poczekaj musimy jeszcze omówić kilka rzeczy - no tak, mama jak zawsze racjonalna, studzi mój zapał.
Szczerze mówiąc trudno było złapać dobry kontakt. Moja mama mnie nie rozumie. Wolałaby, żeby jej córka chodziła w sukienkach, kolorowych ciuszkach i sandałkach, a nie w ciemnych, podartych rzeczach i trampkach. Za to tata to co innego. Sam w moim wieku był taki jak ja, więc dogadujemy się wręcz wspaniale. 
- No to słucham - usiadłam na swoim miejscu z trochę znudzonym wyrazem twarzy. No i się zaczęło co powinnam, co mogę, a czego kategorycznie mi nie wolno robić. I tak wiadomo, że będę to robić. Przewróciłam oczami, ale dzielnie wytrwałam do końca. Dowiedziałam się jeszcze, że mój wylot będzie za trzy dni. Super! Jeszcze raz ich uściskałam i poszłam do siebie. Włączyłam tą płytę Zeppelinów i położyłam się na łóżku. Zaczełam rozmyślać jak to będzie w Mieście Aniołów, samemu, bez rodziców, bez kontroli. Będzie niezła jazda!
 
***

Trzy dni minęły jak z bicza strzelił. 
Obudziłam się w dzień mojego wylotu i wstałam szybko. Samolot miałam o 10:00. Szybko spojrzałam na zegarek. 8:06. Spoko, zdążę. Chwyciłam rzeczy z krzesła, które uszykowałam sobie wcześniej i poszłam do łazienki. Wzięłam prysznic i ubrałam się w ciemną, za dużą koszulkę AC/DC, łaciate rurki (nie wiem jak je opisać) i czarne trampki. Lekki makijaż, a rude włosy o długości 3/4 pleców przeczesałam palcami, bo z natury lekko się kręciły. Gotowa wyszłam z łazienki i skierowałam się do kuchni, gdzie czekało na mnie śniadanko. Mmm miło. Moi rodzice już tam byli, więc przywitałam się z nimi i zabrałam się za jedzenie tostów z nutellą. 
- Debbie, słonko na koncie masz pieniądze na jakiś mały start, jednak powinnaś znaleźć pracę. - oznajmił mi tata patrząc znad gazety.
- Dziękuję Wam bardzo, poszukam coś z pewnością. - dopiłam sok i skierowałam się na górę po walizkę i pokrowiec z gitarą.
Zeszłam na dół i pojechaliśmy na lotnisko.
 

 
***
 
Siedziałam właśnie w samolocie zastanawiając się , czy dobrze zrobiłam zgadzając się. Jestem osobą, która nigdy niczego nie żałuje, ale to było na prawdę ryzykowne. W końcu będę tam sama. Ale odgoniłam te myśli od siebie. Tak już mam. Żyję chwilą i podejmuje pochopne decyzje. Nie chciało mi się dłużej nad tym zastanawiać, więc zamknęłam oczy i pogrążyłam się w głębokim śnie. 
 
Obudziło mnie delikatnie szturchanie w ramię. 
- Proszę zapiąć pasy, za chwilę lądujemy. - poinformowała mnie steewardessa uśmiechając się przyjaźnie. Grzecznie podziękowałam i wykonałam jej polecenie.
 
***
 
Stałam na tym pieprzonym lotnisku już od 20 minut i próbowałam złapać taksówkę. W końcu jakaś się zatrzymała i wyjmując z kieszeni spodni wymiętą karteczkę z adresem mieszkania, którą dostałam od taty, ruszyłam do samochodu. Wsiadłam i podając kierowcy adres ułożyłam się wygodnie na siedzeniu. Podziwiałam zmieniający się krajobraz za oknem i poczułam lekkie wyrzuty sumienia kiedy pomyślałam o rodzicach. Zostawiłam ich samych. Ogarnij się Sanders. Pamiętaj, że jesteś wredną, zimną suką. Potrząsnęłam lekko głową i poczułam jak samochód się zatrzymuje. Podziękowałam, zapłaciłam i po chwili z walizką w ręce i gitarą na plecach kierowałam się w kierunku wejścia na klatkę schodową. Ooo, nawet jest winda. Luksus w chuj. Oczywiście z niej skorzystałam i już po chwili byłam w mieszkaniu nr 44. Rozglądnęłam się i musiałam stwierdzić, że na prawdę mi się podobało. Było urządzone skromnie, ale z klasą. Kiedy się wchodziło do mieszkania od razu był salon połączony z kuchnią poprzez aneks. Na prawo od wejścia znajdowała się łazienka a tuż obok niej dwa pokoje. Weszłam do obydwu i od razu wybrałam sobie ten z wyjściem na balkon. Rozpakowałam się w dość szybkim czasie i wyszłam na balkon. Oparłam się tyłkiem o ścianę i wyjęłam paczkę cienkich Routów. Zapaliłam jednego mocno zaciągając się dymem. No to zaczynam życie w Mieście Aniołów. Zupełnie od zera.
 

***
 
Mieszkam tu już od trzech tygodni. Jestem szczęśliwa. Bo czuję, że tutaj jest moje miejsce. Na prawdę. Znalazłam nawet pracę! Tak! W sklepie muzycznym. Jest cudownie, bo kocham muzykę, nią żyję, a właściciel sklepu jest na tyle uprzejmy, że pozwala mi grać na instrumentach, kiedy nie ma ruchu. Mam nawet swoje ulubione miejsce. To wzgórze, gdzie jest słynny napis "HOLLYWOOD". Nigdy nie ma tu ludzi, jest tak cicho, spokojnie. Oj Deb, starzejesz się. Siedziałam właśnie oparta o literę 'L' i zaciągałam się papierosem trzymając w drugiej ręce butelkę 'Nightraina', kiedy usłyszałam kroki i czyjś głos.
- Widzę, że to nie tylko moje ulubione miejsce - odwróciłam się zaciekawiona w stronę dźwięku i ujrzałam...